ΑΠΟ ΤΟΝ κ. ΣΤΕΛΙΟ ΔΕΡΜΙΣΙΑΔΗ
1. Όταν γλεντούσαμε στο καφενείο του Γεμενετζή. Απο αριστερά: Κολώνης Αντώνιος, Δερμισιάδης Στέλιος, Κολώνη Ευτέρπη, Βούλα Βουλαλέλη, Κωστούλα Χατζηγιαννάκου, Αναγνωστοπούλου Παναγιώτα, όρθιος Βασίλης Ματζάρογλου, μπροστά του δεν γνωρίζω ποιός είναι, δίπλα η αδελφή του Ασημίνα, καθιστός πίσω Κώστας Αθίτσος, Περικλής Χατζηγιαννάκου, Βουλαλέλης Στέλιος, Παντελής Αναγνωστόπουλος, Βαλασίδης Νικόλαος και Κουκαριώτης Ανέστης. Έτος 1957.
______________________________________________________________________
2. Άνοιγμα καταφυγίου στην αυλή του σπιτιού μας το 1940 για να φυλαγόμαστε από τους βομβαρδισμούς. Από αριστερά ο Βασίλης Ρέσσος, μπακάλης του χωριού,
ο πατέρας μου Δερμισιάδης Γεώργιος, η αδελφή μου Φωτεινή, εγώ τεσσάρων ετών, ο γιός του Βασίλη Γιώργος που εκτελέστηκε από τους Βούλγαρους, καί η μητέρα μου Αγγελική Δεςρμισιάδου.
Φαντάζομαι πως πολλοί νεότεροι συγχωριανοί θα ήθελαν να μάθουν το τι συνέβαινε τα παλαιότερα χρόνια καί κυρίως το πως περνούσαμε στην κατοχή. Θα σας περιγράψω ένα περιστατικό ίσως ασήμαντο σε σύγκριση με άλλα όπως η εκτέλεση των συγχωριανών μας, αλλά χαρακτηριστικό της ατμόσφαιρας που υπήρχε και που ζούσαμε. 'Οταν μπήκαν οι Βούλγαροι στο χωριό, είχαν επιτάξει όλα τα χωράφια μας, τα καλλιεργούσαμε αλλά δεν είχαμε το δικαίωμα να παίρνουμε τους καρπούς. Αυτούς τους παραδίναμε στην κοινότητα καί μας τους μοίραζαν με δελτίο που ποτέ δεν μας έφτανε να ζήσουμε. Πολλοί πήγαιναν νύχτα στο χωράφι τους και θέριζαν κρυφά λίγο σιτάρι, αλλά με τέτοιον τρόπο που να μη φαίνετε. Έτσι έκαναν και οι γονείς μου και μετά κοπάνιζαν τα στάχια μέσα σε μία ρεματιά για να μην ακούγονται, αλλιώς δεν θα είχαμε να φάμε. Μία γυναίκα που την έπιασαν να θερίζει στο δικό της χωράφι της φόρτωσαν το δεμάτι τα στάχια στην πλάτη καί την περιέφεραν στους δρόμους του χωριού συνοδεία ταμπούρλων, για τιμωρία και παραδειγματισμό των άλλων. Φαντάζεστε βλέποντας την εικόνα τα συναισθήματά μας. Τα ζώα καί τα πουλερικά έπρεπε να τα δηλώνουμε, ακόμη και τις γάτες και δεν είχαμε το δικαίωμα να τα σφάξουμε ούτε να τα πουλήσουμε. Ένα μικρό γεγονός σαν παραμύθι αλλά πέρα για πέρα αληθινό. Εδώ σταματώ προς το παρόν. Συγχωρέστε με για τα ορθογραφικά μου λάθη, είμαι πολύ ανορθόγραφος.
____________________________________________________________________
3. Απόκριες 1949 στην αλάνα του χωριού, εκεί που κτίστηκε το πρώτο κτίριο της κοινότητας, όταν όλο το χωριό γιόρταζε αυθόρμητα χωρίς προγραμματισμό και παρελάσεις, τότε που δεν παρακολουθούσαν αλλά συμμετείχαν όλοι: κάτω αριστερά Θωμάς Παπαδόπουλος, Βερβεριάδης Παναγιώτης, Δενεκές Θεόδωρος, Νίκη Τζάρα, Γιάννης Κυπραίος,Μαργίδης Τριαντάφυλλος,Χατζηκυριάκου Απόστολος, Χατζόπουλος Βασίλειος, στο ακορντεόν ο Θεοδωρίδης Σταύρος. Οι κόρες και ο γιος Μαρωνίτη, η Μετάξω με τον γιο της Μήτσο, δεξιά ο Πεταλωτής -ξεχνώ το όνομά του-, ο Στέλιος Παπαδόπουλος. Ας με συγχωρέσουν οι υπόλοιποι, δεν μπορώ να τους αναφέρω όλους. Κάπου κι εγώ πιτσιρικάς με ένα καπέλο αλλά Ντεγκόλ.
______________________________________________________________________
ο πατέρας μου Δερμισιάδης Γεώργιος, η αδελφή μου Φωτεινή, εγώ τεσσάρων ετών, ο γιός του Βασίλη Γιώργος που εκτελέστηκε από τους Βούλγαρους, καί η μητέρα μου Αγγελική Δεςρμισιάδου.
Φαντάζομαι πως πολλοί νεότεροι συγχωριανοί θα ήθελαν να μάθουν το τι συνέβαινε τα παλαιότερα χρόνια καί κυρίως το πως περνούσαμε στην κατοχή. Θα σας περιγράψω ένα περιστατικό ίσως ασήμαντο σε σύγκριση με άλλα όπως η εκτέλεση των συγχωριανών μας, αλλά χαρακτηριστικό της ατμόσφαιρας που υπήρχε και που ζούσαμε. 'Οταν μπήκαν οι Βούλγαροι στο χωριό, είχαν επιτάξει όλα τα χωράφια μας, τα καλλιεργούσαμε αλλά δεν είχαμε το δικαίωμα να παίρνουμε τους καρπούς. Αυτούς τους παραδίναμε στην κοινότητα καί μας τους μοίραζαν με δελτίο που ποτέ δεν μας έφτανε να ζήσουμε. Πολλοί πήγαιναν νύχτα στο χωράφι τους και θέριζαν κρυφά λίγο σιτάρι, αλλά με τέτοιον τρόπο που να μη φαίνετε. Έτσι έκαναν και οι γονείς μου και μετά κοπάνιζαν τα στάχια μέσα σε μία ρεματιά για να μην ακούγονται, αλλιώς δεν θα είχαμε να φάμε. Μία γυναίκα που την έπιασαν να θερίζει στο δικό της χωράφι της φόρτωσαν το δεμάτι τα στάχια στην πλάτη καί την περιέφεραν στους δρόμους του χωριού συνοδεία ταμπούρλων, για τιμωρία και παραδειγματισμό των άλλων. Φαντάζεστε βλέποντας την εικόνα τα συναισθήματά μας. Τα ζώα καί τα πουλερικά έπρεπε να τα δηλώνουμε, ακόμη και τις γάτες και δεν είχαμε το δικαίωμα να τα σφάξουμε ούτε να τα πουλήσουμε. Ένα μικρό γεγονός σαν παραμύθι αλλά πέρα για πέρα αληθινό. Εδώ σταματώ προς το παρόν. Συγχωρέστε με για τα ορθογραφικά μου λάθη, είμαι πολύ ανορθόγραφος.
____________________________________________________________________
3 σχόλια:
ΚΥΡΙΕ ΣΤΕΛΙΟ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΣΑΣ.ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΟ ΑΝΟΡΘΟΓΡΑΦΟΣ...ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΞΗΣ: "ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΝΟΡΘΟΓΡΑΦΟΣ ΠΑΡΑ ΑΝΑΙΣΘΗΤΟΣ ΚΙ ΑΠΟΜΑΚΡΟΣ".
κ. Στέλιο με τόσα που μας μαθαίνετε, τύφλα να'χει η ορθογραφία.
Δημήτριος Μπαλής.
κ. Στέλιο ευχαριστούμε για τα κομμάτια ιστορίας. Πολύ σημαντικά για όλους και υπάρχει μεγάλη ανάγκη για γνώση και παραδείγματα του παρελθόντος, ειδικά τώρα. Ότι θυμάστε ακόμη θα ήταν ευπρόσδεκτο να το καταθέσετε τουλάχιστον εδώ.
Δανάη Βογιατζή
Δημοσίευση σχολίου