Πάντα έχουμε μέσα μας το αίσθημα της αλληλεγγύης, το οποίο
εκδηλώνεται σε δύσκολες περιόδους μικρές ή μεγάλες. Στη
σημερινή δύσκολη κατάσταση το βλέπουμε κάθε μέρα, αλλά και
παλαιότερα στο χωριό, όταν υπήρχε μία οικογένεια πού
δυσκολευότανε πρός το τέλος του καλοκαιριού να μαζεύψει τα
καπνά, τότε πολλοί χωριανοί ιδίως κορίτσια πήγαιναν ομαδικά και
βοηθούσαν όπου υπήρχε ανάγκη. Μια άλλη περίπτωση όμως είναι
πού έμεινε χαραγμένη στο μυαλό μου. Γύρω στα 1950, ακόμα
θερίζαμε τα σιτάρια με τα χέρια, τα δέναμε σε δεμάτια και τα
στοιβάζαμε στην μέση του χωραφιού φτιάχνοντας μια μεγάλη
θημωνιά, μέχρι να τα μεταφέρουμε στο αλώνι, γιι να τα
αλωνίσουμε με τα ζώα και την δοκάνη. Το καλοκαίρι συνήθως
έχουμε καταιγίδες με βροχές, αστραπές, χαλάζι. Σε μία τέτοια
καταιγίδα ένας κεραυνός έπεσε στην θυμωνιά του Πανίκη και την
έκαψε. ...Πάει η σοδειά της οικογένειας... και σπίτι χωρίς το ψωμί
της χρονιάς ήταν στην απόλυτη φτώχεια. Και εδώ φαίνεται το
μεγαλείο της ψυχής του ανθρώπου. Την άλλη ημέρα η θημωνιά ήταν
όρθια στη θέση της, δίνοντας οι χωριανοί δεμάτια από το
δικό τους σιτάρι. Συγκλονιστικό γεγονός. Μία από τις αρετές
της ράτσας μας.
