Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΑΔΡΙΑΝΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ...

Η  εκπαίδευση  στην  Αδριανή  συνέχεια…
Κείμενο του κ. Στέλιου Δερμισιάδη

            Σκεφτόμενος  τα  σημερινά  προβλήματα  της  παιδείας  κατέληξα  στο  συμπέρασμα  ότι  λίγο  πολύ  τα  προβλήματα  αυτά  είναι  διαχρονικά,  ίσως  με  διαφορετική  μορφή  αλλά  στην  ουσία  τα  ίδια.  Μετά  την  κατοχή  των  Βουλγάρων,  όταν  ξανάνοιξαν  τα  σχολεία  δεν  υπήρχαν  αρκετοί  δάσκαλοι.   Γι’  αυτό  το  λόγο  πολλά  χωριά  έβρισκαν  μορφωμένους  ανθρώπους  και  τους  πλήρωναν  για  να  αναλάβουν  το  ρόλο  του  δασκάλου.  Έλλειψη  δασκάλων  έχουμε  και  τώρα.  Όσο  για  τη  θέρμανση  των  σχολείων,  κάθε  πρωί  o  μαθητής  μαζί  με  την  τσάντα  του  κουβαλούσε  και  ένα  ξύλο  για  την  ξυλόσομπα.  Ξύλα  ευτυχώς  υπήρχαν,  αλλά  πως  να  ζεσταθεί  η  τεράστια  αίθουσα  με μία  ξυλόσομπα. Πιο  πολύ  μας  ζέσταινε  η  ιδέα  ότι  η  σόμπα  καίει.  Και  να  σκεφτείτε  ότι  τα  μακριά  παιδικά  παντελόνια  δεν  είχαν  ανακαλυφθεί  ακόμα,  όλοι  φορούσαμε  κοντά  παντελόνια. Το  μόνο  βιβλίο  πού  είχαμε ήταν το  αναγνωστικό  και  αυτό  αγορασμένο  από  εμάς.  Από  μολύβια  είχαμε  μόνο  ένα  που  το  ξύναμε  με  ξυραφάκι  και  όταν  μίκρυνε  πολύ  το  βάζαμε  σε  μία  μεταλλική  θήκη  για  να  μπορούμε  να  το  πιάνουμε.  Στις  μεγαλύτερες  τάξεις  του  δημοτικού,  όταν  γράφαμε  με  μελάνι  είχαμε  έναν  κονδυλοφόρο  με  πένα  και  ένα  γυάλινο  μελανοδοχείο  που  πάντα  λέρωνε  τα  ρούχα  μας.  Για  να  σβήνουμε  τον  μαυροπίνακα,  το  καλύτερο  σφουγγάρι  ήταν  το  λαγοπόδαρο  που  μας  έδιναν  οι  κυνηγοί  του  χωριού,  που πάντα  πετύχαιναν  λαγό  όταν  πήγαιναν  στο  κυνήγι.  Οι πιο  φοβεροί  κυνηγοί  ήταν  ο  Στρατής  Ζουνίδης,  ο  Αθανάσιος  Ευαγγέλογλου  και  ο  φούρναρης  ο μπάρμπα  Σταμάτης  Σωτήρογλου  εάν  θυμάμαι  σωστά  το  επίθετό  του.

Στο  γυμνάσιο  τα  έξοδα  ήταν  μεγαλύτερα,  γιατί  κάθε  μαθητής  αγόραζε  όλα  τα  βιβλία  με  δικά  του  χρήματα.  Πολλές  χρονιές  για  να  τα  βγάλουμε  πέρα  οι  μαθητές  των  μικρότερων  τάξεων  αγοράζαμε  τα  βιβλία  των  μαθητών  των  μεγαλυτέρων  τάξεων. Εγώ  αγόραζα  τα  βιβλία  του  Βασίλη  (Λάκη)  Μακρή .  Θυμάμαι  που  απεργούσαμε στο Γυμνάσιο  της  Δράμας για  να  έχουμε  δωρεάν  βιβλία.  Κάποτε  μας  δόθηκαν, αλλά  πάντα  με  καθυστερήσεις.  Για  να  γραφτούμε  στην  επόμενη  τάξη  έπρεπε  να  πάρουμε  το  ενδεικτικό  με  την  βαθμολογία  μας, πληρώνοντας  τα  ένσημα.   Για  να  πάρω  το  απολυτήριο  του  γυμνασίου  το  1955,  πλήρωσα  66.000  δραχμές.  Τέλος, όπως  η  σημερινή  κρίση  έφερε  τα συσσίτια,  έτσι και  τότε  μας  έδιναν  συσσίτιο  στα σχολεία  κάθε  πρωί  γάλα  και  σταφιδόψωμο. 

Όπως  βλέπετε,  πολλά  άλλαξαν  μέσα  σε  60  περίπου  χρόνια  αλλά  και  πολλά  παρέμειναν  ή  επανέρχονται  όπως  τότε.